Να την ξανά η αναπόφευκτη μικροσυγγραφική μου προκατάληψη! Το ξέρω, το ξέρω, το να περιφρονώ τόσα πολλά, όμορφα και περίφημα μπαρ και να αφιερώνω ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο «Poco-Pico/Posh» των Βρυξελλών είναι μάλλον υπερβολή. Πώς να το κάνουμε όμως; Από όλα τα μέρη, που κατά τις πολλαπλές επισκέψεις στη βελγική πρωτεύουσα διεκδίκησαν τον αξιοζήλευτα ασήμαντο τίτλο «στέκι μου», η μπίλια έκατσε στο μαγαζί του φίλου μας του Bruno, που βρίσκεται στα όρια St Gilles και Ixelles. Λίγο το πάρτυ της Πρωτοχρονιάς, λίγο η χαλαρότητα στην αντικαπνιστική –και όχι μόνο- νομοθεσία, λίγο το αυτοτροφοδοτούμενο κλίμα οικειότητας σε βαθμό παρεξηγήσεως, το κέρδισε το Mercado το κεφαλαιάκι του.
Ο Bruno, Πορτογάλος στην καταγωγή και ο μεγαλύτερος φιλέλληνας από την εποχή του Lord του Byron, είναι φυσιογνωμία από τις λίγες που έχουν απομείνει πίσω από τις μπάρες της γηραιάς ηπείρου μας. Αν τον πετύχετε σε νύχτα με λίγο κόσμο μες στο μπαρ, ακούστε τις ιστορίες του αδιαμαρτύρητα και μην παραξενευτείτε ούτε στιγμή από τις ανορθόγραφες μουσικές επιλογές του. Ο Bruno ξέρει. Ένα κακό έχει μόνο το μαγαζί, και συγχωρείστε με, μα δεν κρατιέμαι να μην το αναφέρω: πολλούς Έλληνες πελάτες, από τους οποίους οι μισοί τουλάχιστον νομίζουν πως όποιος δε μιλάει και πολύ, δεν καταλαβαίνει μάλλον και τα ελληνικά τους.
Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου