el clásico

Ενώ στη Βαρκελώνη η ύπαρξη και μόνο ενός κασκόλ ή μιας σημαίας της Real αποτελεί αιτία πολέμου, στην πρωτεύουσα τα πράγματα μοιάζουν πολύ πιο χαλαρά. Και σουβενίρ της Barcelona μπορείς να αγοράσεις από τα μαγαζιά και όλο και καμιά φανέλα blaugrana βλέπεις να κυκλοφορεί στο δρόμο. Δεν ξέρω όμως αν αυτό οφείλεται σε κάποια καστιλλιάνικη οπαδική ανωτερότητα ή στην κοινή παραδοχή πως για τις τελευταίες συχνές επιτυχίες τους σε εθνικό επίπεδο «φταίει» κυρίως το ποδόσφαιρο των άσπονδων Καταλανών τους φίλων.

Πέρα από τη μπάλα, τα «κλασικά» ντέρμπυ της Primera División (ομοίως όπως και τα ματς ανάμεσα στη «βασίλισσα» και την Athletic Bilbao) είναι και μάχες ανάμεσα σε σύμβολα: της εθνικής ενότητας (και αρτιμέλειας) αφενός και αφετέρου της εθνικής (η Ισπανία είναι «Ισπανίες» στην πραγματικότητα) αφύπνισης. Στην Ελλάδα κάποιοι θεωρούν πως το να υποστηρίζεις τη Real σε κάνει φασίστα ή έστω λίγο δεξιό, ενώ αν είσαι φίλος της Barça γίνεσαι αυτόματα διεθνιστής και επαναστάτης. Τις μέρες του Clásico μια βόλτα στη γραμμή 10 του μετρό, που πάει προς το Santiago Bernabéu θα μπορούσε να βγάλει από την πλάνη του ακόμα και τον πιο ξερόλα ελληνάρα. Εδώ ακόμα και το βράδυ που οι Ισπανοί κατέκτησαν το δεύτερο και συνεχόμενό τους Euro (με ένα Mundial ανάμεσα), τα πανηγύρια που ακολούθησαν αργά το βράδυ στην Gran Via, εξελίχθηκαν στην πιο μαχητική πολιτική διαδήλωση που θα τη ζήλευαν και οι πιο αγανακτισμένοι. Κι όσο για την ενότητα την εθνική που το ποδοσφαιράκι μπορεί να παραγάγει, ρωτήστε και τον Juan Carlos να σας πει πως πέρασε πριν δύο χρόνια στον τελικό του Copa del Rey!

Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf

jazz marathon

Στις Βρυξέλλες έχουν ένα θέμα με την Jazz. Πέρα από το «μαραθώνειο» τους φεστιβάλ, που διοργανώνεται στα τέλη Μαΐου και με κάποιον τρόπο απλώνεται σε ολόκληρη την πόλη, υπάρχουν και άλλες παρόμοιες γιορτές σχεδόν όλον το χρόνο, ενώ πολλές μουσικές σκηνές (για παράδειγμα το Sazz ‘n Jazz στην Botanique) εξειδικεύονται στα εν λόγω ακούσματα.

Κατά τα λοιπά η μουσική της πόλης, όπως είναι φυσικό, φραγκοκρατείται. Αν και στο πλαίσιο του πολιτικώς ορθού, μέχρι προσφάτως στους σταθμούς του μετρό παίζονταν εναλλάξ γαλλόφωνα και ολλανδόφωνα τραγούδια –με ότι συνεπάγεται αυτό για τα αυτάκια των ουδέτερων επιβατών- για να μη νιώθουν, και καλά, οι Φλαμανδοί ριγμένοι. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναπτυχθεί και ένα σημαντικό ρεύμα ηλεκτρονικής πρωτοπορίας (το κλαμπ Fuse στις Marolles θεωρείται από τους ως ένα από τα πιο γνωστά διεθνώς), ενώ δε λείπουν και οι έθνικ μουσικές αναφορές – αναπόφευκτο σε μια τόσο multi culti μητρόπολη. Αν σας αρέσει ο συνδυασμός στριμωξίδι-βιαιη κοινωνικοποίηση-ακατάσχετη μπυροποσία, τα καλοκαιρινά υπαίθρια event αφθονούν στα πάρκα και στις πλατείες της πόλης. Αν τώρα ψάχνετε απλώς για κάποιο μαγαζί για να επιδείξετε τις χορευτικές σας ικανότητες, υπάρχει πάντα το Madame Moustache στην Sainte Catherine με την ανεπανάληπτη carnival αισθητική και με εκπλήξεις που περιλαμβάνουν μέχρι και βραδιές γυμνισμού.

Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf

los griegos

Το 2011 ήταν η πρώτη χρονιά, μετά από πολλές δεκαετίες, που η Ισπανία εξήγαγε περισσότερους μετανάστες από όσους υποδέχτηκε. Οι πιο πολλοί από αυτούς έφυγαν, όπως ήταν φυσικό, για χώρες της Λατινικής Αμερικής, ενώ οι πιο καταρτισμένοι επαγγελματικά ακόμα αναζητούν την τύχη τους στη βόρεια Ευρώπη. Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση έδωσε τη χαριστική βολή στην ήδη στιγματισμένη, από την κατάρρευση του επί μισού αιώνα κυρίαρχου κλάδου της οικοδομής, ισπανική οικονομία. Το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα αυτή σήμερα αγγίζει το 25%, πράγμα που συνεπάγεται ότι οι μισοί τουλάχιστον από τους νέους Ισπανούς είτε δεν έχουνε δουλειά είτε υποαπασχολούνται σε «εργασίες» που μάλλον δε θα επέλεγαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες.

Για τον ανύποπτο τουρίστα αυτά τα εφιαλτικά στοιχεία μοιάζουν ακατανόητα, αφού η fiesta και τα λαμπρά αξιοθέατα επιμελώς τα κρύβουν – μέχρι να πέσει ξαφνικά πάνω σε κάποιο δημόσιο συσσίτιο και να τσαλακωθεί για πάντα η καρτ-ποστάλ του. Ο ακόμα πιο ανυποψίαστος, σε βαθμό εγκληματικής αφέλειας, Έλληνας επισκέπτης ενδεχομένως να απορήσει που ακόμα δεν έχουν αναπτύξει οι Ισπανοί ακραία φοβικά αντανακλαστικά με τόσους Moros, Chinos και Panchos στην αυλή τους. Δεν ξέρω τι απομένει να συμβεί, αν συνεχίσουν να χειροτερεύουνε τα πράγματα, πάντως προς το παρόν η χώρα αυτή, και η Μαδρίτη ειδικά, έχουν πολλά να μας διδάξουν. Και αν δε με πιστεύετε, ρωτήστε τους Έλληνες κατοίκους της να σας το πουν, τους φοιτητές, τους εργαζόμενους, ακόμα και τους ερωτικούς της μετανάστες.

Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf

les grecs/de grieken

Έχω να λέω πως στις Βρυξέλλες υπάρχουν πιο πολλοί φίλοι και γνωστοί μου από ότι, ας πούμε, στη Θεσσαλονίκη. Και κάθε φορά που τις επισκέπτομαι, όλο και περισσότεροι προστίθενται στο άναρχο «πελατολόγειό» μου. Στις αρκετές χιλιάδες συμπατριώτες μας που ζουν εδώ, περιλαμβάνονται ασφαλώς πολλοί υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των άλλων διεθνών οργανισμών και οργανώσεων, αρκετοί φοιτητές αλλά και μαθητές –που φοιτούν στο περίφημο Ευρωπαϊκό Σχολείο- μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς, που ήρθαν να δουλέψουν στου Βελγίου τις στοές και τώρα τροφοδοτούν με άρωμα φολκλόρ την Place Bethléem, λομπίστες, καλλιτέχνες, ναυαγοί και αυτοεξόριστοι. Γενικά πρέπει να προσέχεις τι λες, γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός που σε ακούει.

Οι ντόπιοι –κυρίως οι Βαλλώνοι- γκρινιάζουν που οι ξένοι αρνούνται να μάθουν Γαλλικά και αρκούνται στο διεθνισμό των simplified english. Τα τελευταία χρόνια που η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει και την πόρτα αυτού του άλλοτε κραταιού βασιλείου και τα διχαστικά αισθήματα ανάμεσα στις δυο κοινότητες έχουν αναβιώσει, τα ξενοφοβικά ένστικτα –συνήθως εκπορευόμενα από την πιο ευκατάστατη Φλάνδρα- κάνουν τους μέτοικους των Βρυξελλών να μην αισθάνονται και τόσο άνετα όσο ίσως παλιότερα. Προς το παρόν, πάντως, αυτός ο θαυμαστός, μα τόσο αμήχανος, πολυπολιτισμικός χαμός δε δείχνει άμεσα τουλάχιστον να απειλείται.

Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf

san miguel

Στο κέντρο της παλιάς Μαδρίτης, κοντά στην περίφημη Plaza Mayor, υπάρχει μια κάπως παράταιρη κατασκευή από γυαλί και μέταλλο που ξεχωρίζει. Το Mercado de San Miguel είναι μια οργανωμένη κλειστή αγορά τροφίμων και ποτών, όπου ο επισκέπτης μπορεί να δει μαζεμένες όλες τις γαστρονομικές ισπανικές προτάσεις και να περάσει ένα μεσημέρι γεμίζοντας το ποτήρι και το πιάτο του από το μπουφέ όσες φορές η όρεξη του το ζητά και η τσέπη του το επιτρέπει.

Παρόμοιες, πιο υπαίθριες, αγορές στήνονται αρκετά συχνά στις πιο γνωστές πλατείες της πρωτεύουσας και αξίζει να αναζητήσετε αυτές που ειδικεύονται στο πάντρεμα της κουζίνας της ιβηρικής με εκείνες των λατινοαμερικάνικων χωρών, αλλά και να εντρυφήσετε περισσότερο στα προτεινόμενα προϊόντα των ιδιαίτερων περιοχών της Ισπανίας (αλλαντικά από την Αραγονία, τυριά από τις Αστούριες, θαλασσινά από Γαλικία, φρούτα από τα Κανάρια, κρασιά από τη Ριόχα, γλυκά από τη Βαλένθια κ.λπ.).

Αν τώρα ψάχνετε για κάποια λύση πιο οικονομική, και νηστικοί για να μη μείνετε και για να λέτε μετά ότι συνοδεύσατε με ξένες γεύσεις το ταξίδι σας, αφήστε το mercado και μπείτε σε ένα super-mercado να ψωνίσετε. Γεμίστε το καλάθι σας με όλες τις παραλλαγές του jamon και του chorizo που υπάρχουν, πάρτε και μερικές turrónes, να τιμήσετε και τη ζαχαροπλαστική και από μπύρες προτιμήστε την ανδαλουσιανή Cruzcampo, γιατί η μαδριλένικη Mahón δεν πίνετε.

Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf

καλαμάκι

Όλα τα καλοκαίρια. Το πεδίο μάχης των κυμάτων στα βράχια κάτω από το αγαπημένο, ίσως και αδικημένο Πρόπαν του Πηλίου, καλοκαίρι με το καλοκαίρι εξελίσσεται και σε πεδίο σύγκρουσης αντικρουόμενων αναμνήσεων.  

magritte και τέτοια

Τα Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België/Musées royaux des Beaux-Arts de Belgique (στάση Parc), το σημαντικότερο πολιτιστικό ίδρυμα της πόλης και της χώρας, διαιρείται σε δύο επί μέρους μουσεία: αυτό της ancient art (έως τον 18ο αιώνα) και εκείνο της modern art (έως τις μέρες μας). Το δεύτερο περιλαμβάνει και την επιμέρους συλλογή έργων του Βρυξελλιώτη René Magritte, στην οποία, αν και σίγουρα έχει το ενδιαφέρον της, δε θα βρείτε παρά τους λιγότερο γνωστούς πίνακες του καλλιτέχνη. Δυστυχώς, για να τα επισκεφτείτε θα πρέπει να πληρώσετε και δύο διαφορετικά εισιτήρια, αλλά για κάποιο λόγο, την πρώτη Τετάρτη κάθε μήνα η είσοδος είναι δωρεάν, οπότε και γίνεται και ο ανάλογος κακός χαμός.

Από τα «αρχαία», αν είσαστε ήδη χορτάτοι από τη Φλαμανδική Σχολή, θα σας πρότεινα να δώσετε ιδιαίτερη προσοχή στο εικαστικό σύμπαν της οικογένειας Bruegel (ένα μικρό σχετικό μουσείο θα βρείτε και στις Marolles, όπου και το εργαστήριο του Pieter Bruegel ή Brueghel του Πρεσβύτερου). Από τα «μοντέρνα», αφού ρίξετε μια ματιά στο «Θάνατο του Μαρά» του David, για να δείτε τι πραγματικά σημαίνει στρατευμένη τέχνη, καλό θα ήταν να σταθείτε στον Ensor και στους άλλους Βέλγους υπερρεαλιστές και μάλλον να προσπεράσετε τον τομέα της βελγικής μεταπολεμικής ζωγραφικής. Αφήστε! Στα κόμικ οι άνθρωποι το έχουν απείρως περισσότερο. 

Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf

αλογόπορος

Ιούλιος 2013. Συνωστισμός στην άκρια της χερσονήσου. Μια θορυβώδης παρέα κοριτσιών σωπαίνει ρίχνει άγκυρα για μια στιγμή στην αδιάφορη της νιότη για να ποζάρει στον έως και παρεξηγήσιμο φακό ενός αχόρταγου περαστικού.  

λέντας

Ιούλιος 2013. Φωτιά στο Λυβικό. Ο ήλιος δύει πάνω από το σπάραγμα των ακτών της νότιας Κρήτης κι ούτε ένα πέλαγος ολόκληρο δεν είναι ικανό τις φλόγες του να τιθασεύσει. Εδώ κάθε νύχτα είναι και μια μικρή συντέλεια.

me gusta malasaña

Δύσκολα μπορεί κανείς να βαρεθεί στην ομορφότερη μποέμικη γειτονιά της Μαδρίτης, που εδώ και τρεις δεκαετίες δίνει το ρυθμό στην ιδιάζουσα ισπανική «εναλλακτικότητα». Αν δε σας πολυνοιάζουν τα κατά τα άλλα ενδιαφέροντα μουσεία del Romanticismo και Municipal και αναζητείτε πιο πολύ τη fiesta ή έστω την παρελκόμενη της φτώχιας καλοπέραση, μπορείτε να δοκιμάσετε κάποια από τις παρακάτω –άκρως ενδεικτικές- προτάσεις.

Καφές: Café de Mahón στην Dos de Mayo (ο κλασικός καφές στην πλατεία), El Rincón στην Calle Espíritu Santo (αν και δε με αγαπάνε εκεί), La Ida στην Calle Colón (αρτίστικο) και De la Luz στην Calle del Barco (αγαπημένο). Φαγητό: Ojalá στην Calle de San Andrés (παραδοσιακό και οικονομικό), Comida Italiana στην Plaza de San Ildefonso («βρώμικο» γκουρμέ), El Rey del Pollo στην Plaza del Conde de Toreno (αυτό που λέει το όνομά του) και TM Burguer στην Calle Espíritu Santo (αμερικανιά, αλλά αξίζει). Ποτό: La Realidad και Circo στην Corredera Baja de San Pablo (για αυτούς που ψάχνουν και αυτούς που ψάχνονται, αντίστοιχα), In Dreams στην Calle de San Mateo (στέκι), El Palentino στην Calle del Pez (ιστορικό μαγαζί με φτηνά ποτά), La Vía Láctea στην Calle de Velarde (ροκ) και ConSentido Calle del Barco (διεστραμμένο).

Ή αν προτιμάτε, κάντε ότι και όλοι οι άλλοι τριγύρω σας: αγοράστε μπύρες από τους πλανόδιους chinos και αράξτε σε κάποια πλατεία να τις πιείτε. Ούτως ή άλλως, οι προτάσεις είναι πολύ προσωπικές. Εγώ σας λέω για αυτά μονάχα που δοκίμασα, όσο μου το επέτρεπαν η τσέπη μου και ο χρόνος. Σιγά μην έκανα και έρευνα.

Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf

θρακικά τέμπη

Φεβρουάριος 2013. Πεζοπορία πλάι στο Νέστο, με αφετηρία τον σιδηροδρομικό σταθμό των Τοξοτών. Το τοπίο μας ξεγελά, μοιάζοντας θλιβερό και πένθιμο, αλλά τα υδρόβια δάση γελάνε με τις επιμονή μας να μείνουμε στεγνοί μέσα σε αυτόν, τον τόσο υγρό χειμώνα.

beurs/bourse

Το κτήριο του Χρηματιστήριου των Βρυξελλών αποτελεί σημείο αναφοράς σε όλους τους καθωσπρέπει ταξιδιωτικούς οδηγούς της πόλης. Και είναι λογικό: πίσω από αυτό βρίσκεται η υπέρλαμπρη Grande Place/Grote Markt, γύρω του διακλαδίζονται τα στενά της μεσαιωνικής πόλης και απέναντί του, αφού διασχίσετε τη Boulevard Anspach/Anspachlaan, θα βρείτε όλα τα τουριστικά καφέ που οι οδηγοί που λέγαμε σας συνιστούν να επισκεφτείτε. Αυτός εδώ ο –Θεός να τον κάνει- οδηγός, τώρα που έχει κλείσει πια το Monk, το Kafka χάλασε και η καπνοαπαγόρευση έπληξε και τη διοικητική πρωτεύουσα της Ευρώπης, θα σας προτείνει κάποια στέκια, μπας και δικαιολογηθούν έτσι οι ατελείωτες «εργατοώρες» του αργόσχολου συντάκτη του σε αυτά.

Λοιπόν, εν αρχή ην το Central (και μόνο για τους ανοξείδωτους θαμώνες του), το Bonnefoi (κέφι, κέφι, κέφι…), το Lava (αν είστε καπνιστές και βαριέστε να μπαινοβγαίνετε – το μισό μαγαζί είναι rookruimte/espace fumeur), το Booze’n Blues (για τη μουσική και ασφαλώς τη διακόσμηση), το θρυλικό Goupil le Fol (το πιο «belgobelge» από όλα, παλιό μπουρδέλο, εξωφρενικό ντεκόρ, ανεξήγητη φιλελληνική ατμόσφαιρα), το ιστορικό Archiduc (Jean Cocteau, Henry Miller, Beatnicks, Sputniks… όλοι κάποια στιγμή τα έχουνε κοπανίσει εδώ), άντε να βάλω και το μοδάτο Zebra (και μόνο για την πασαρέλα του). Και επειδή μετά από τόσους καφέδες/ξύδια μάλλον θα πεινάσατε, λίγο πιο κάτω, στην ψαραγορά της Sainte Catherine, μπορείτε να δοκιμάσετε (στο όρθιο) τα θαλασσινά του Noordzee/Mer du Nord.

Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf

αγία κυριακή

Τώρα. Η Παλαιά Εθνική Οδός Βέροιας-Κοζάνης, γνωστή και ως πέρασμα της Καστανιάς προσφέρεται ως σκηνικό για γύρισμα περιπετειωδών ταινιών, ήστερν και γουέστερν, με ήρωες τους ίδιους τους διερχόμενούς της οδηγούς.  

εμπόριο

Τώρα. Αρχιτεκτονικός μεγαλοιδεατισμός στα βλαχοχώρια της Δυτικής Μακεδονίας. Μετά την κατασκευή μια απομίμησης του Πύργου του Γαλατά, μια μικρογραφία της Αγιάς Σοφιάς χτίζεται παραπλεύρως προς δόξαν της σπαταλημένης μνήμης.

la movida

Η απάντηση στο εύλογο ερώτημα, πως μία χώρα τόσο συντηρητική και τόσο πνευματικά καθυστερημένη, βυθισμένη για αιώνες μέσα στην ασφυκτική αγκαλιά της καθολικής εκκλησίας, μπόρεσε και εξελίχθηκε μέσα σε λίγα χρόνια σε πρότυπο ελεύθερης δημιουργίας και ανεκτικότητας, είναι απλή: la movida! Το πολιτιστικό αυτό κίνημα που εκκολάφτηκε στα χρόνια της παρακμής του φρανκικού καθεστώτος και ξέσπασε αμέσως μετά την πτώση του και που πολύ συνεσταλμένα ονομάστηκε «το κίνημα», ουσιαστικά άλλαξε τη ζωή σε ολόκληρη τη χώρα και προφανώς επηρέασε σημαντικά την ίδια την πρωτεύουσά της. Ουσιαστικά μιλάμε για μια επανάσταση πολύμορφη (κοινωνική, καλλιτεχνική, σεξουαλική, «χημική» κ.λπ.), που έβγαλε τους Ισπανούς από το Κατηχητικό για να τους στείλει στο Orgullo. Μπορεί τελικά τα παράγωγα της ιστορίας αυτής να μην ήταν αυτά που είχαν κατά νου οι κύριοι εκφραστές της (καλό, χρυσό το «Todo sobre mi madre», μα αυτό ήταν όλο, δηλαδή;), αλλά η επίδρασή της εξακολουθεί να είναι κάτι παραπάνω από εμφανής κυρίως στους χώρους όπου συχνάζουν οι νέοι στη Μαδρίτη.

Και μια και πήγε η κουβέντα στον Pedro τον Almodóvar, αν βρεθείτε στην Plaza de España, τρυπώστε στην Calle de Martín de los Heros, τον πιο σινεφίλ δρόμο της πόλης, όπου και οι ιστορικοί κινηματογράφοι Golem και Renoir (ταινίες με υπότιτλους) και το μοναδικό καφέ-βιβλιοπωλείο Ocho y Medio (8½). Εκεί, μπορεί να μη βιώσετε ακριβώς την εμπειρία της Movida, μα, όσο να είναι, μια γεύση από το τουριστικό της σκέλος θα την πάρετε.

Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf

μαυροθάλασσα

Τώρα. Λωτοφαγία στις Σέρρες. Μια εκδρομή στο σπίτι στο χωριό κάποιου φίλου μπορεί να τέρψει ακόμα και τις πιο ανικανοποίητες αισθήσεις. Τα χρώματα των καρπών στην αυλή συναγωνίζονται τις γεύσεις στο κυριακάτικο τραπέζι.

chinchón

Ιούνιος 2012. Λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μαδρίτη υπάρχει ένα πολύ χαρακτηριστικό καστιλλιάνικο χωριό, με απείραχτα μνημεία μίσους από τον εμφύλιο και μια ωραιότατη κεντρική πλατεία που μετατρέπεται συχνά σε ένδοξο σφαγείο.

flagey

Πλάι στις δίδυμες λιμνούλες των Ixelles απλώνεται η συνοικία του Flagey, με την cool bauhaus αισθητική και τα φοιτητικά της στέκια. Η αρχιτεκτονική σχολή, που δεσπόζει πάνω στην ομώνυμη πλατεία, δίνει το ρυθμό στην όλη περιοχή τροφοδοτώντας διαρκώς τα μπαρ και τα καφέ με την εκλεκτότερη δυνατή πελατεία. Πέρα από την ιστορική μπυραρία Belga, στο ισόγειο του Cinema Flagey, με την μοναδική μπάρα στον κόσμο που μπορεί να γίνει ορατή δια γυμνού οφθαλμού από τη Σελήνη, θα ξεχώριζα τα θεατρόφιλο Pantin, στο κάτω μέρος της πλατείας, με το ξεχωριστό του καπνιστήριο, όπου και καπνιστής να μην είσαι, εκεί θέλεις να το αρχίσεις, και στο πάνω μέρος, το Murmure (ότι υποδηλώνει το όνομά του).

Στα προηγούμενα ταξίδια μου είχα προσέξει πάνω στην Place Eugène Flagey/ Flageyplein ένα ανήσυχο άγαλμα του Fernando του Pessoa, του οποίου (του αγάλματος) για κάποιο λόγο η τύχη σήμερα πια αγνοείται. Φήμες που το θέλουν να κυκλοφορεί τα βράδια στα τριγύρω στενά, τρομάζοντας τους ανυποψίαστους περαστικούς και προειδοποιώντας τους πως πλησιάζει «η ώρα του διαβόλου», κρίνονται μάλλον ως αβάσιμες. Πάντως, σίγουρα το Flagey είναι η πιο ανησυχητική γωνιά των Βρυξελλών, φτιαγμένη για τα γούστα εκείνων που θέλουν να αποφύγουν τον τουριστικό απόηχο της Bourse και τη συνοικιακή αντίληψη των άλλων γειτονιών της πόλης. 

Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf

αμφίπολη

Τώρα. Ο λέοντας που κάποτε έστεκε πάνω στον περίφημο πλέον τύμβο αποτελεί ένα γλυπτικό παράδοξο. Αν και πανέμορφος από μακριά, από κοντά μοιάζει με κραυγαλέα κακοτεχνία. Εκτός από τη δύναμη, ο καλλιτέχνης, άθελα του, κατάφερε να συμβολίσει και άλλα πράγματα.   

λάπηθος

Μάρτιος 2010. Απωθημένα υπό εντολή και κατεχόμενα αισθήματα. Η άνοιξη στον βόρειο τομέα του νησιού δεν χρειάζεται καμιάς ανθρώπινης αρχής την άδεια προκειμένου να κάνει τη θριαμβευτική προέλασή της.  

μούρεσι

Απρίλιος 2014. Καμπανόδεντρα στο Πήλιο. Από την ανορθόδξη, τουλάχιστον φαινομενικά, διασταύρωση της φύσης με την παράδοση μπορεί να προκύψουν και καρποί βρώσιμοι από όλες τις αισθήσεις.

calle del conde duque

Μετά την Plaza de España, η Gran Via, προφανώς επηρεασμένη από το άγαλμα του Δον Κιχώτη που βρίσκεται εκεί, μοιάζει σαν να κεραυνοβολείται και ξαφνικά μετονομάζεται σε Calle de la Princessa. Λίγα μέτρα μετά, στη δεξιά της όχθη, αρχίζουν κάτι πέτρινα σκαλοπάτια που οδηγούν από τη πίσω πόρτα στη γειτονιά της Malasaña, μέσω ενός από τους πιο όμορφους δρόμους της πόλης γενικά, της Calle del Conde Duque.

Αφού ρίξετε μια ματιά στην εξωφρενική πρόσοψη της πολυκατοικίας που βρίσκεται στην κορυφή της σκάλας και αναρωτηθείτε ποιο από όλα τα ζωγραφιστά μπαλκόνια της σας εκφράζει περισσότερο, κάντε μια στάση για έναν cortado απέναντι, στο Parrilla Nino. Μετά, συνεχίστε ανηφορίζοντας την Conde Duque και θα βρείτε μερικά ωραία μαγαζάκια που πουλούν ρούχα, παπούτσια και άλλα ξεμυαλιστικά, επώνυμες μάρκες αλλά και χειροποίητα, καινούρια και μεταχειρισμένα. Αν έχετε πεινάσει (πότε προλάβατε;), καθίστε στο La Cajita de Nori (εξαιρετική η Tortilla του!), πάνω στην πλατεία που θα συναντήσετε στο δεξί σας χέρι, απέναντι από ένα μεγάλο πέτρινο κτήριο που γράφει «Conde Duque Centro Cultural». Αν πάλι έχετε ορέξεις πιο πνευματικές, μπείτε σε αυτό το κτήριο, το cultural που λέγαμε, και όλο και σε κάποια ενδιαφέρουσα έκθεση θα πέσετε πάνω, από τις πολλές που γίνονται εδώ. Αφού χορτάσετε από υλική και από πνευματική τροφή, περπατήστε λίγο ακόμα για να χωνέψετε μέχρι το τέλος της Conde Duque ή διαλέξτε κάποιο κάθετο στενό και χαθείτε μες στον αστερισμό της Malasaña.

Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf

la cabrera

Νοέμβριος 2011. Τρόμος στην Καστίλη-Λεόν. Το ιβηρικό τοπίο μακριά από τα μεγάλα και τα ιστορικά αστικά κέντρα πάντοτε αγριεύει. Καθοδόν για τον βορρά δεν ξέρεις σε ποια από τις παγίδες του να πας να πρωτοπέσεις.  

αρεόπολη

Αύγουστος 2010. Χρονοπαγίδες στη Λακωνία. Το γνώριμο σκηνικό των παραδοσιακών οικισμών αποκτά τεταρτοδιαστασιακές ιδιότητες όσο κατεβαίνουμε πιο νότια. Και τα μεσημέρια του καλοκαιριού οι σκιές γίνονται συνήθως μαύρες τρύπες.

metz

Απρίλιος 2011. Τέντες στην Λορραίνη. Ολόκληρο το στέγαστρο του μικρού Πομπιντού στην ιστορική πόλη-χαραμάδα του γαλλογερμανικού κόσμου δεν κατορθώνει να περικλείσει την αρχαιότερη και την πιο σύγχρονη ταυτόχρονα από όλες τις τέχνες: αυτήν της λήθης.

gare de midi/zuidstation

Ίσως ο δεύτερος σημαντικότερος σιδηροδρομικός σταθμός στην ιστορία της ευρωπαϊκής μετανάστευσης μετά τον München Hauptbahnhof. Και μόνο αν κάνετε μια βόλτα στα γύρω στενά και ανακαλύψετε το πολύχρωμο μωσαϊκό από εθνικά καφενεία, κουρεία, ταβέρνες, πρακτορεία και εμπορικά, θα νιώσετε το δίχως άλλο τη συναισθηματική φόρτιση που εξακολουθεί να βαραίνει την όλη περιοχή. Σήμερα πια γύρω από το Midi υψώνονται μοντέρνα κτήρια – έδρες ιλλουστρασιόν επιχειρήσεων και από το σταθμό του ξεκινάει το καμάρι της ενωμένης Ευρώπης, το Eurostar, που συνδέει τις Βρυξέλλες με το Λονδίνο μέσα σε δυο ωρίτσες.

Κάθε Κυριακή γύρω από το Gare de Midi πραγματοποιείται το μεγαλύτερο παζάρι-λαϊκή αγορά-αυλή των θαυμάτων της πόλης, όπου μπορείτε να βρείτε σε εξευτελιστικές τιμές (ποιος ακριβώς είναι αυτός που εξευτελίζεται;) όλα τα αγαθά του πλανήτη. Θα σας πρότεινα, αν δείτε μια μεγάλη ουρά με χαμογελαστούς ανθρώπους, να στηθείτε από πίσω και εσείς υπομονετικά και να περιμένετε να δοκιμάσετε τις περίφημες αιγυπτιακές πίτες με μέλι, τυρί, ελιές και πιπεριές με συνοδεία αρωματικού τσαγιού. Και λίγο παρακάτω, στο ελληνικό περίπτερο του κυρίου Αγγελόπουλου, ρωτήστε να σας πούνε την τραγική ιστορία της εξαγωγής των εκλεκτών, αλλά ακόμα εξωφρενικά πανάκριβων, προϊόντων μας στις χώρες της Εσπερίας.

Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf

παναγιώτικο

Μάιος 2009. Φράγμα στην φυσική ροή των πραγμάτων. Η επεμβάσεις του ανθρώπινου παράγοντα δεν ανασυνθέτουν απλώς το περιβάλλον τοπίο, αλλά συχνά δημιουργούν ακόμα και σκηνές παραμυθώδεις. 

pessac

Νοέμβριος 2011. Επί προσωπικού στην Ακουϊτανία. Αναμνησιακή επίσκεψη, μετά δώδεκα έτη, στο village 2. Οι τρεις μήνες της κάτι σαν φοιτητικής ζωής μου παρέα με τα φαντάσματα των γιρονδίνικων νυχτών ακόμα επανέρχονται. 

σαλαμίνα

Σεπτέμβριος 2011. Σκουριάζοντας στον Σαρωνικό. Μια ημερήσια εκδρομή στο νησί-προάστιο της Αττικής μπορεί να πάρει διαστάσεις ταξιδιού στο χρόνο τόσο ανεξέλεγκτες, που να μην ξέρεις αν η φθορά αποτελεί σπουδαίο όνειδος ή άθλιο πανηγύρι.  

plazuela de las comendadoras

Στη σκιά της Dos de Mayo και των άλλων πολυσύχναστων και πολύβουων πλατειών της Malasaña, η Comendadoras είναι ένα από αυτά τα μαγεμένα μέρη, που κάθε μεγαλούπολη που σέβεται τον εαυτό της ξέρει καλά να κρύβει μέσα στα τσιμεντένια σπλάχνα της. Μια πλατεία που συγκεντρώνει όλα τα αρχετυπικά «πλατειακά» χαρακτηριστικά: ζευγάρια που ερωτοτροπούν ασύστολα, πιτσιρίκια που παίζουν κρυφτοκυνηγητό και μπάλα, γεροντάκια που ξορκίζουν το κακό συγκρίνοντας τις αναμνήσεις τους, οικόσιτα σκυλιά που παριστάνουν τα αδέσποτα, τρελοί που αγορεύουν στα παγκάκια. Και οι ένοικοι τριγύρω, ακροβολισμένοι στις χρωματιστές προσόψεις των σπιτιών, να παρακολουθούν την αιώνια παράσταση της ιερής τους καθημερινότητας.

Καθίστε στην terraza του διακριτικού café Moderno, ζητήστε να σας φέρουν, ανάλογα με την εποχή, έναν café solo ή έναν americano con hielo, πετάξτε τον τουριστικό σας οδηγό, αν είναι δυνατόν για μια στιγμή ξεχάστε την ταξιδιωτική σας ιδιότητα και δοκιμάστε να γίνετε ένα με το σκηνικό του και ίσως με το έργο! Μαντέψτε πως θα ήταν άραγε η ζωή σας, αν κατοικούσατε σε κάποιο από τα πανέμορφα μπαλκόνια που κρέμονται πάνω από τα κεφάλια σας και μη βιαστείτε καθόλου να επιστρέψετε στον κόσμο σας! Πιστέψτε με: στην Plazuela de las Comendadoras ο χρόνος πάντα αποκτά μια κάπως πιο υποκειμενική διάσταση, μέχρι που ενίοτε τελείως σταματάει. 

Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf

bordeaux

Νοέμβριος 2011. Νίκες στην Ακουΐτανία. Η επιστροφή, 12 χρόνια μετά, στον τόπο του πιο αγαπημένου εγκλήματος έχει αξία όταν γίνεται όχι με όρους παραγραφής, αλλά, αν όχι θριάμβου, τουλάχιστον δικαίωσης.

ερμούπολη

Μάρτιος 2007. Ταβάνι στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Η περίτεχνη οροφή του θεάτρου "Απόλλων" της Ερμούπολης ως σύμβολο προσανατολισμού μιας αστικής τάξης που βρίσκεται ακόμα σε πνευματική σύγχυση. 

liège

Μάιος 2010. Ο γρίφος στο παγκάκι. Το άγαλμα του διασημότερου Βέλγου και του αδιαφιλονίκητου σπουδαιότερου μαιτρ της ευρωπαϊκής αστυνομικής λογοτεχνίας προσποιείται ότι χαζεύει τους περαστικούς, ενώ ρίχνει καχύποπτες ματιές στην άκρια της πίπας του. 

victor horta

Ο βαρόνος Horta δεν υπήρξε μόνο ο πατριάρχης της Art Nouveau, αλλά και ο άνθρωπος που συνέδεσε περισσότερο από κάθε άλλον το όνομά του με την αρχιτεκτονική κληρονομιά της πόλης του. Προσωπικά, θεωρώ την οικία της οικογένειας Horta (Musée Horta/Hortamuseum), στο 25 της Rue Américaine, (στάση Horta) ως ένα από τα ομορφότερα και διδακτικότερα αξιοθέατα των Βρυξελλών. Ωστόσο, μπορείτε να θαυμάσετε το έργο του, απλώς και μόνο χαζεύοντας τις προσόψεις ενός μεγάλου αριθμού από κατασκευές του, που σήμερα είτε στεγάζουν μουσεία και ιδρύματα (Palais des Beaux–Arts), είτε αποτελούν ιδιωτικές κατοικίες (Hôtel Solvay), είτε έχουν δημιουργηθεί εξ αρχής με μνημειακό αυτοσκοπό (Pavilion of the Human Passions).

Καλός-χρυσός όμως ο Horta, αλλά φυσικά δεν είναι ο μόνος εκπρόσωπος του εν λόγω ρεύματος στην βελγική πρωτεύουσα. Οι Βρυξέλλες είναι ο παράδεισος της Art Nouveau και έργα πολλών άλλων αρχιτεκτόνων και διακοσμητών, Βέλγων και μη (Henry Clemens Van de Velde, Paul Hankar, Jules Brunfaut, Gustave Strauven, Gustave Saintenoy κ.α.) μπορείτε να συναντήσετε σχεδόν σε όλες τις γειτονιές της. Θα ξεχώριζα το Old England στην Quartier Royal, την οικία Saint-Cyr στην ηρεμιστική πλατεία Ambiorix και το ιστορικό ξενοδοχείο Métropole, όπου μπορείτε να πιείτε τον καφέ σας στο ίδιο τραπέζι όπου κάποτε καθόταν ο Albert Einstein και να αναλογιστείτε πόσο σχετικά είναι όλα τελικά σε αυτόν τον μάταιο κόσμο.

Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf

κέρκυρα

Δεκέμβριος 2006. Η πιο ιταλική από τις ελληνικές πόλεις προσπαθεί να μιμηθεί τις ξαδέρφες της από την απέναντι ακτή στο σχήμα και στα χρώματα τους. Η καθημερινότητα εδώ συναγωνίζεται σε ομορφιά την καθ' ημάς αργία. 

clermont-ferrand

Νοέμβριος 2011. Τα πάθη των αγαλμάτων. Μια νυχτερινή έφοδος στην ανυπεράσπιστη πρωτεύουσα της Auvergne φέρνει τους ταξιδιώτες αντιμέτωπους με τους άγρυπνα ένστικτα των πέτρινων φρουρών της. 

φίλιπποι

Ιούνιος 2011. Η πέτρινη ακουστική των ερειπίων. Η αρμονία που επιβάλει με την αυστηρή γεωμετρία του το αρχαίο μακεδονικό θέατρο λειτουργεί ως αντίδοτο στο αλλοπρόσαλλο της εποχής. Στα διαζώματά του κάποιος ζηλιάρης ψίθυρος πάντα παραμονεύει. 

gran via

Σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν υπάρχει μια τέτοια λεωφόρος που να σηματοδοτεί τόσα πολλά στην κοινωνική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, ακόμα και ερωτική ζωή των κατοίκων της, όπως η Gran Via. Η «Μεγάλη Οδός» δεν είναι απλώς μια κεντρική αρτηρία που –μαζί με τις προεκτάσεις της- ενώνει και διαιρεί ταυτόχρονα τη Μαδρίτη, μα και το μεγαλύτερο (σε έκταση) αξιοθέατο, ίσως το πιο εμβληματικό σήμα κατατεθέν αυτής της πόλης. Όποιος επιλέξει να την διασχίσει με τα πόδια, από την Calle de Alcalá έως την Plaza de España, και δεν ξοδέψει όλα του τα λεφτά στα μαγαζιά ή δεν παρασυρθεί σε άλλες «απολαύσεις», μπορεί να παρακολουθήσει μια ζωντανή και τρισδιάστατη ξενάγηση στην αρχιτεκτονική εξέλιξη του ισπανικού 20ου αιώνα. 

Edificio Metrópolis, Capitol, Telefónica, Callao Cinema, Edificio España, Palacio de la Prensa, είναι μόνο μερικά από τα σύγχρονα μνημεία όπου θα μπορούσε να σταθεί κανείς για να θαυμάσει το αρμονικό πάντρεμα του Μπαρόκ και της αραβικής κληρονομιάς με την Αρτ Ντεκό και τον Κυβισμό και να μαντέψει τις επιρροές των Ισπανών αρχιτεκτόνων και τα απωθημένα βεβαίως των χρηματοδοτών τους. Λίγο Manhattan, λίγο Broadway, μες στην καρδιά μιας μεγαλούπολης, που κατά τα λοιπά γουστάρει να μιμείται το Παρίσι. Κι όμως, μέσα από τις μιμήσεις και τις παράδοξες, σε πρώτη ανάγνωση, αισθητικές αναφορές προκύπτει ένα αποτέλεσμα πολύ μοναδικό και ως εκ θαύματος εν τέλει αρκούντως μαδριλένικο.

Περί οικοδομικών και άλλων ισπανικών απωθημένων γενικά σας παραπέμπω σχετικά στο «Σκηνές Κυνηγιού» του Rafael Chibres (εκδόσεις Άγρα).

Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf

άγιος σωζόμενος

Μάρτιος 2010. Φαντάσματα πλάι στην Πράσινη Γραμμή. Το εγκαταλειμμένο χωριό έξω από την Λευκωσία με τα εντυπωσιακά γοτθικά ερείπια αποδεικνύει πόσο σχετική είναι η διάκριση του νησιού σε ελεύθερο και κατεχόμενο.

ανάβατος

Φεβρουάριος 2007. Όταν το τοπίο αφομοιώνει την Ιστορία. Τα τετρακόσια κτίσματα της μεσαιωνικής ορεινής χώρας της Χίου μοιάζουν σαν να μην έχουν οικοδομηθεί από χέρι ανθρώπου, αλλά σαν να φύτρωσαν πάνω στα βράχια από μόνα τους.

donostia

Νοέμβριος 2011. Ο τυμπανιστής του Σαν Σεμπαστιάν δίνει τον ρυθμό της αποχώρησης των ταξιδιωτών από το ισπανικό έδαφος και της εξόδου της Χώρας των Βάσκων από την άβολη ιβηρική συγκατοίκηση. 

η gueuze και οι άλλες

Οι βελγικές μπύρες είναι διάσημες ανά την υφήλιο και οι άπειρες ποικιλίες τους μπορούν να ικανοποιήσουν ακόμα και τον πιο εκλεκτικό μπυρόφιλο επισκέπτη, ο οποίος ήδη θα γνωρίζει προφανώς πως οι έξι από τις επτά trappiste παράγονται εδώ (και η έβδομη στην Ολλανδία). Οι λιγότεροι ψαγμένοι φίλοι της μπύρας, μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα στις δημοφιλείς pils Stella Artois, Jupiler, Maes, Jinnebier και Leffe ή στη weiss Hoegaarden. Αν θέλετε να γίνεται «χάλια», δοκιμάστε τις πιο δυνατές (τριπλής απόσταξης) La Chouffe και St Bernardus, ενώ υπάρχουν πάντα και οι πιο καμένες (και φτηνές) επιλογές της Palm (κλασική μπαρμπαδίστικη κόκκινη μπύρα) και της Carapils (το μάννα των αλκοολικών). Αν θέλετε να συνδυάσετε τη μπυροποσία σας με την ανάλογη ατμόσφαιρα, στις Βρυξέλλες υπάρχουν μπυραρίες για όλα τα γούστα, από την τουριστική Delirium Tremens και την ιστορική Mort Subite στο κέντρο μέχρι τις πιο ανθρώπινες Moeder Lambic στο St Gilles και Atelier στις Ixelles.

Αλλά αφού έχετε έρθει ως εδώ, είναι κρίμα να μείνετε μόνο σε γεύσεις που μπορείτε να βρείτε και σε μια καλή κάβα στη γειτονιά σας και να μην δοκιμάσετε και την αυθεντική βρυξελλιώτικη μπύρα τύπου Geuze, η οποία παράγεται χωρίς την προσθήκη μαγιάς, αλλά αφήνοντας τα βαρέλια της ανοιχτά κατά τη ζύμωση, έτσι ώστε να μπορεί ο τοπικός μύκητας να κάνει τη δουλειά του ανενόχλητος. Θα σας ξενίσει σίγουρα στην αρχή, αλλά μετά βάζω στοίχημα πως θα τη γουστάρετε.

Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf

κάτω λεχώνια

Σεπτέμβριος 2010. Συντέλειες στον Παγασητικό. Το ρέμα παρέσυρε ένα δάσος και το κουβάλησε ως τη θάλασσα. Το τελευταίο μπάνιο του καλοκαιριού λαμβάνει διαστάσεις μετα-αποκαλυπτικές και διακλαδώσεις συναρπαστικές κι απόκοσμες.  

chartres

Απρίλιος 2011. Απλωμένα χέρια στο Eure-et-Loir. Στη σκιά του διασημότερου καθεδρικού της Γαλλίας, μια μπρούτζινη γλυπτική σύνθεση δυο δίδυμων αντρών αφηγείται μιαν επαφή που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ. 

ανακασιά

Δεκέμβριος 2006. Οι αντιφάσεις της ανθρώπινης παρουσίας πάνω στον πλανήτη και το παράλογο της ζωής και των υποτιθέμενων σκοπών της πάνω σε ένα σπασμένο κομμάτι μάρμαρο. Η άλγεβρα της φθοράς και η γεωμετρία της αφθαρσίας. 

thyssen

Μετά το Prado και το Reina Sofia, το Thyssen έρχεται για να συμπληρώσει το μουσειακό «Triángulo de Oro» της Μαδρίτης. Η πιο μεγάλη ιδιωτική συλλογή έργων τέχνης στην Ευρώπη εγκαταστάθηκε εδώ το 1992, μετά από συμφωνία (ποιος ξέρει τι τους ζήτησε για αντάλλαγμα;) του ιδιοκτήτη της, βαρόνου Thyssen-Bornemisza, με την ισπανική κυβέρνηση. Για το πώς τα κατάφερε η οικογένεια του φιλότεχνου βαρόνου, που κάποιοι ισχυρίζονται πως κάνει τον οίκο των Ατρειδών να μοιάζει σαπουνόπερα, να συγκεντρώσει όλα αυτά τα σπουδαία έργα και για το ρόλο της στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους λέγονται πολλά, αλλά αυτά εσάς τώρα δεν πρέπει να σας ενδιαφέρουν. Εσείς απλώς στηθείτε στην ουρά του Palacio de Villahermosa (στάση Banco de España), βγάλτε το εισητηριάκι σας και ετοιμαστείτε να θυσιάσετε μια μέρα από την επίσκεψή σας στη Μαδρίτη, γιατί μαζεμένα τόσα πολλά αριστουργήματα από κοντά δύσκολα θα τα ξαναδείτε.

Προσωπικά, με κάθε σεβασμό στην Αναγέννηση και στη Φλαμανδική Σχολή, θα πρότεινα να δώσετε περισσότερο βάρος στους εκπροσώπους του - γερμανικού κυρίως- εξπρεσιονισμού (Schiele και τέτοια), στου Ρώσους κονστρουκτιβιστές (Kandinski και τέτοια) και στα αμερικάνικα (το αγαπημένο Hotel Room του Hopper είναι εδώ). Βέβαια, από την άλλη, γούστα είναι αυτά, οπότε δείτε ότι θέλετε – μη μου λέτε μετά ότι σας παρέσυρα. Αν και γιατί να κάθομαι τώρα και να τα γράφω όλα αυτά, αν όχι για να σας «παρασύρω»;

Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf

antwerpen

Σεπτέμβριος 2013. Γραμμές στη Φλάνδρα. Το μεταβατικό κέντρο του βελγικού βορρά επιδεικνύει τη βιτρίνα του στους διερχόμενους ταξιδιώτες, που ακόμα και αν χάσουν το τρένο ή το πλοίο τους, όλο και κάτι θα βρεθεί για να τους ταξιδέψει. 

ηράκλειο

Ιούλιος 2013. Τα ομολογουμένως καλά κρυμμένα μυστικά του μεγάλου κάστρου κάποιες φορές προδίδονται από μόνα τους. Όπως η Κρήνη Μπέμπο, δίπλα στο τουρκικό σεμπίλ, η οποία λειτουργεί ακόμα μια χαρά και ως χρονοπύλη για τους πιο υποψιασμένους επισκέπτες. 

подгорица

Ιούλιος 2014. Απαρνούμενη μεν το γιουγκοσλαβικό της παρελθόν, αποδεχόμενη δε τον ρόλο της ρωσικής τουριστικής αποικίας, η πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου αναζητά τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό με τη βοήθεια μιας πειραγμένης πολιτικής πυξίδας. 

botanique/kruidtuin

Πείτε με τουρκόσπορο, πείτε με νεοοθωμανιστή, αλλά για κάποιο λόγο μου είναι δύσκολο να κρύψω την αδυναμία μου για τις γειτονιές των Τούρκων μεταναστών ανά τη γηραιά μας ήπειρο. Στη Botanique, όπου και βρίσκεται η αντίστοιχη των Βρυξελλών, δεν πρόκειται βέβαια να συναντήσετε ούτε το υπερθέαμα του Kreuzberg, ούτε τις άλλες συμπαγείς μικρές Ισταμπούλ των γερμανικών μεγαλουπόλεων. Ωστόσο, όλο αυτό το γοητευτικό υποσύμπαν από τζαμιά που μοιάζουν με συνεργεία αυτοκινήτων, ζαχαροπλαστεία που θυμίζουνε ανάκτορα, κουρεία-εθνοσυνελεύσεις και καφενεία με ναργιλέδες, μουστακαλήδες και μαντιλοφορούσες, και μόνο ως όαση εξωτισμού μες στην καρδιά μιας δυτικοευρωπαϊκής πρωτεύουσας, αν δεν κατέχεστε από κάποιου είδους φυλετικά συμπλέγματα, δε μπορεί παρά να σας γοητεύσει. Κάντε λοιπόν ένα διάλλειμα από τις κατά τα άλλα ακαταμάχητες βελγικές σοκολάτες και δοκιμάστε τους μπακλαβάδες και τα άλλα σοροπιαστά της τουρκογειτονιάς και ζήστε ως πραγματικοί κοσμοπολίτες, μετακινούμενοι μέσα σε ελάχιστα λεπτά από το «κογκολέζικο» Matongé στις «μαροκινές» Marolles με ενδιάμεσο σταθμό την καθ’ ημάς Botanique.

Και επειδή λίγη αυτοκριτική ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, ας παραδεχτούμε επιτέλους πως διατηρούμε τα σκήπτρα στην άτυπη ολυμπιάδα του κιτς με τα ανά την υφήλιο ελληνικά μας εστιατόρια. Έλεος, δηλαδή, ρε παιδιά! Ε, όχι και την Αφροδίτη της Μήλου ντυμένη Santa Claus! 

Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf