beurs/bourse

Το κτήριο του Χρηματιστήριου των Βρυξελλών αποτελεί σημείο αναφοράς σε όλους τους καθωσπρέπει ταξιδιωτικούς οδηγούς της πόλης. Και είναι λογικό: πίσω από αυτό βρίσκεται η υπέρλαμπρη Grande Place/Grote Markt, γύρω του διακλαδίζονται τα στενά της μεσαιωνικής πόλης και απέναντί του, αφού διασχίσετε τη Boulevard Anspach/Anspachlaan, θα βρείτε όλα τα τουριστικά καφέ που οι οδηγοί που λέγαμε σας συνιστούν να επισκεφτείτε. Αυτός εδώ ο –Θεός να τον κάνει- οδηγός, τώρα που έχει κλείσει πια το Monk, το Kafka χάλασε και η καπνοαπαγόρευση έπληξε και τη διοικητική πρωτεύουσα της Ευρώπης, θα σας προτείνει κάποια στέκια, μπας και δικαιολογηθούν έτσι οι ατελείωτες «εργατοώρες» του αργόσχολου συντάκτη του σε αυτά.

Λοιπόν, εν αρχή ην το Central (και μόνο για τους ανοξείδωτους θαμώνες του), το Bonnefoi (κέφι, κέφι, κέφι…), το Lava (αν είστε καπνιστές και βαριέστε να μπαινοβγαίνετε – το μισό μαγαζί είναι rookruimte/espace fumeur), το Booze’n Blues (για τη μουσική και ασφαλώς τη διακόσμηση), το θρυλικό Goupil le Fol (το πιο «belgobelge» από όλα, παλιό μπουρδέλο, εξωφρενικό ντεκόρ, ανεξήγητη φιλελληνική ατμόσφαιρα), το ιστορικό Archiduc (Jean Cocteau, Henry Miller, Beatnicks, Sputniks… όλοι κάποια στιγμή τα έχουνε κοπανίσει εδώ), άντε να βάλω και το μοδάτο Zebra (και μόνο για την πασαρέλα του). Και επειδή μετά από τόσους καφέδες/ξύδια μάλλον θα πεινάσατε, λίγο πιο κάτω, στην ψαραγορά της Sainte Catherine, μπορείτε να δοκιμάσετε (στο όρθιο) τα θαλασσινά του Noordzee/Mer du Nord.

Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf

αγία κυριακή

Τώρα. Η Παλαιά Εθνική Οδός Βέροιας-Κοζάνης, γνωστή και ως πέρασμα της Καστανιάς προσφέρεται ως σκηνικό για γύρισμα περιπετειωδών ταινιών, ήστερν και γουέστερν, με ήρωες τους ίδιους τους διερχόμενούς της οδηγούς.  

εμπόριο

Τώρα. Αρχιτεκτονικός μεγαλοιδεατισμός στα βλαχοχώρια της Δυτικής Μακεδονίας. Μετά την κατασκευή μια απομίμησης του Πύργου του Γαλατά, μια μικρογραφία της Αγιάς Σοφιάς χτίζεται παραπλεύρως προς δόξαν της σπαταλημένης μνήμης.

la movida

Η απάντηση στο εύλογο ερώτημα, πως μία χώρα τόσο συντηρητική και τόσο πνευματικά καθυστερημένη, βυθισμένη για αιώνες μέσα στην ασφυκτική αγκαλιά της καθολικής εκκλησίας, μπόρεσε και εξελίχθηκε μέσα σε λίγα χρόνια σε πρότυπο ελεύθερης δημιουργίας και ανεκτικότητας, είναι απλή: la movida! Το πολιτιστικό αυτό κίνημα που εκκολάφτηκε στα χρόνια της παρακμής του φρανκικού καθεστώτος και ξέσπασε αμέσως μετά την πτώση του και που πολύ συνεσταλμένα ονομάστηκε «το κίνημα», ουσιαστικά άλλαξε τη ζωή σε ολόκληρη τη χώρα και προφανώς επηρέασε σημαντικά την ίδια την πρωτεύουσά της. Ουσιαστικά μιλάμε για μια επανάσταση πολύμορφη (κοινωνική, καλλιτεχνική, σεξουαλική, «χημική» κ.λπ.), που έβγαλε τους Ισπανούς από το Κατηχητικό για να τους στείλει στο Orgullo. Μπορεί τελικά τα παράγωγα της ιστορίας αυτής να μην ήταν αυτά που είχαν κατά νου οι κύριοι εκφραστές της (καλό, χρυσό το «Todo sobre mi madre», μα αυτό ήταν όλο, δηλαδή;), αλλά η επίδρασή της εξακολουθεί να είναι κάτι παραπάνω από εμφανής κυρίως στους χώρους όπου συχνάζουν οι νέοι στη Μαδρίτη.

Και μια και πήγε η κουβέντα στον Pedro τον Almodóvar, αν βρεθείτε στην Plaza de España, τρυπώστε στην Calle de Martín de los Heros, τον πιο σινεφίλ δρόμο της πόλης, όπου και οι ιστορικοί κινηματογράφοι Golem και Renoir (ταινίες με υπότιτλους) και το μοναδικό καφέ-βιβλιοπωλείο Ocho y Medio (8½). Εκεί, μπορεί να μη βιώσετε ακριβώς την εμπειρία της Movida, μα, όσο να είναι, μια γεύση από το τουριστικό της σκέλος θα την πάρετε.

Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf

μαυροθάλασσα

Τώρα. Λωτοφαγία στις Σέρρες. Μια εκδρομή στο σπίτι στο χωριό κάποιου φίλου μπορεί να τέρψει ακόμα και τις πιο ανικανοποίητες αισθήσεις. Τα χρώματα των καρπών στην αυλή συναγωνίζονται τις γεύσεις στο κυριακάτικο τραπέζι.

chinchón

Ιούνιος 2012. Λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μαδρίτη υπάρχει ένα πολύ χαρακτηριστικό καστιλλιάνικο χωριό, με απείραχτα μνημεία μίσους από τον εμφύλιο και μια ωραιότατη κεντρική πλατεία που μετατρέπεται συχνά σε ένδοξο σφαγείο.

flagey

Πλάι στις δίδυμες λιμνούλες των Ixelles απλώνεται η συνοικία του Flagey, με την cool bauhaus αισθητική και τα φοιτητικά της στέκια. Η αρχιτεκτονική σχολή, που δεσπόζει πάνω στην ομώνυμη πλατεία, δίνει το ρυθμό στην όλη περιοχή τροφοδοτώντας διαρκώς τα μπαρ και τα καφέ με την εκλεκτότερη δυνατή πελατεία. Πέρα από την ιστορική μπυραρία Belga, στο ισόγειο του Cinema Flagey, με την μοναδική μπάρα στον κόσμο που μπορεί να γίνει ορατή δια γυμνού οφθαλμού από τη Σελήνη, θα ξεχώριζα τα θεατρόφιλο Pantin, στο κάτω μέρος της πλατείας, με το ξεχωριστό του καπνιστήριο, όπου και καπνιστής να μην είσαι, εκεί θέλεις να το αρχίσεις, και στο πάνω μέρος, το Murmure (ότι υποδηλώνει το όνομά του).

Στα προηγούμενα ταξίδια μου είχα προσέξει πάνω στην Place Eugène Flagey/ Flageyplein ένα ανήσυχο άγαλμα του Fernando του Pessoa, του οποίου (του αγάλματος) για κάποιο λόγο η τύχη σήμερα πια αγνοείται. Φήμες που το θέλουν να κυκλοφορεί τα βράδια στα τριγύρω στενά, τρομάζοντας τους ανυποψίαστους περαστικούς και προειδοποιώντας τους πως πλησιάζει «η ώρα του διαβόλου», κρίνονται μάλλον ως αβάσιμες. Πάντως, σίγουρα το Flagey είναι η πιο ανησυχητική γωνιά των Βρυξελλών, φτιαγμένη για τα γούστα εκείνων που θέλουν να αποφύγουν τον τουριστικό απόηχο της Bourse και τη συνοικιακή αντίληψη των άλλων γειτονιών της πόλης. 

Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf

αμφίπολη

Τώρα. Ο λέοντας που κάποτε έστεκε πάνω στον περίφημο πλέον τύμβο αποτελεί ένα γλυπτικό παράδοξο. Αν και πανέμορφος από μακριά, από κοντά μοιάζει με κραυγαλέα κακοτεχνία. Εκτός από τη δύναμη, ο καλλιτέχνης, άθελα του, κατάφερε να συμβολίσει και άλλα πράγματα.   

λάπηθος

Μάρτιος 2010. Απωθημένα υπό εντολή και κατεχόμενα αισθήματα. Η άνοιξη στον βόρειο τομέα του νησιού δεν χρειάζεται καμιάς ανθρώπινης αρχής την άδεια προκειμένου να κάνει τη θριαμβευτική προέλασή της.  

μούρεσι

Απρίλιος 2014. Καμπανόδεντρα στο Πήλιο. Από την ανορθόδξη, τουλάχιστον φαινομενικά, διασταύρωση της φύσης με την παράδοση μπορεί να προκύψουν και καρποί βρώσιμοι από όλες τις αισθήσεις.

calle del conde duque

Μετά την Plaza de España, η Gran Via, προφανώς επηρεασμένη από το άγαλμα του Δον Κιχώτη που βρίσκεται εκεί, μοιάζει σαν να κεραυνοβολείται και ξαφνικά μετονομάζεται σε Calle de la Princessa. Λίγα μέτρα μετά, στη δεξιά της όχθη, αρχίζουν κάτι πέτρινα σκαλοπάτια που οδηγούν από τη πίσω πόρτα στη γειτονιά της Malasaña, μέσω ενός από τους πιο όμορφους δρόμους της πόλης γενικά, της Calle del Conde Duque.

Αφού ρίξετε μια ματιά στην εξωφρενική πρόσοψη της πολυκατοικίας που βρίσκεται στην κορυφή της σκάλας και αναρωτηθείτε ποιο από όλα τα ζωγραφιστά μπαλκόνια της σας εκφράζει περισσότερο, κάντε μια στάση για έναν cortado απέναντι, στο Parrilla Nino. Μετά, συνεχίστε ανηφορίζοντας την Conde Duque και θα βρείτε μερικά ωραία μαγαζάκια που πουλούν ρούχα, παπούτσια και άλλα ξεμυαλιστικά, επώνυμες μάρκες αλλά και χειροποίητα, καινούρια και μεταχειρισμένα. Αν έχετε πεινάσει (πότε προλάβατε;), καθίστε στο La Cajita de Nori (εξαιρετική η Tortilla του!), πάνω στην πλατεία που θα συναντήσετε στο δεξί σας χέρι, απέναντι από ένα μεγάλο πέτρινο κτήριο που γράφει «Conde Duque Centro Cultural». Αν πάλι έχετε ορέξεις πιο πνευματικές, μπείτε σε αυτό το κτήριο, το cultural που λέγαμε, και όλο και σε κάποια ενδιαφέρουσα έκθεση θα πέσετε πάνω, από τις πολλές που γίνονται εδώ. Αφού χορτάσετε από υλική και από πνευματική τροφή, περπατήστε λίγο ακόμα για να χωνέψετε μέχρι το τέλος της Conde Duque ή διαλέξτε κάποιο κάθετο στενό και χαθείτε μες στον αστερισμό της Malasaña.

Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf

la cabrera

Νοέμβριος 2011. Τρόμος στην Καστίλη-Λεόν. Το ιβηρικό τοπίο μακριά από τα μεγάλα και τα ιστορικά αστικά κέντρα πάντοτε αγριεύει. Καθοδόν για τον βορρά δεν ξέρεις σε ποια από τις παγίδες του να πας να πρωτοπέσεις.  

αρεόπολη

Αύγουστος 2010. Χρονοπαγίδες στη Λακωνία. Το γνώριμο σκηνικό των παραδοσιακών οικισμών αποκτά τεταρτοδιαστασιακές ιδιότητες όσο κατεβαίνουμε πιο νότια. Και τα μεσημέρια του καλοκαιριού οι σκιές γίνονται συνήθως μαύρες τρύπες.

metz

Απρίλιος 2011. Τέντες στην Λορραίνη. Ολόκληρο το στέγαστρο του μικρού Πομπιντού στην ιστορική πόλη-χαραμάδα του γαλλογερμανικού κόσμου δεν κατορθώνει να περικλείσει την αρχαιότερη και την πιο σύγχρονη ταυτόχρονα από όλες τις τέχνες: αυτήν της λήθης.

gare de midi/zuidstation

Ίσως ο δεύτερος σημαντικότερος σιδηροδρομικός σταθμός στην ιστορία της ευρωπαϊκής μετανάστευσης μετά τον München Hauptbahnhof. Και μόνο αν κάνετε μια βόλτα στα γύρω στενά και ανακαλύψετε το πολύχρωμο μωσαϊκό από εθνικά καφενεία, κουρεία, ταβέρνες, πρακτορεία και εμπορικά, θα νιώσετε το δίχως άλλο τη συναισθηματική φόρτιση που εξακολουθεί να βαραίνει την όλη περιοχή. Σήμερα πια γύρω από το Midi υψώνονται μοντέρνα κτήρια – έδρες ιλλουστρασιόν επιχειρήσεων και από το σταθμό του ξεκινάει το καμάρι της ενωμένης Ευρώπης, το Eurostar, που συνδέει τις Βρυξέλλες με το Λονδίνο μέσα σε δυο ωρίτσες.

Κάθε Κυριακή γύρω από το Gare de Midi πραγματοποιείται το μεγαλύτερο παζάρι-λαϊκή αγορά-αυλή των θαυμάτων της πόλης, όπου μπορείτε να βρείτε σε εξευτελιστικές τιμές (ποιος ακριβώς είναι αυτός που εξευτελίζεται;) όλα τα αγαθά του πλανήτη. Θα σας πρότεινα, αν δείτε μια μεγάλη ουρά με χαμογελαστούς ανθρώπους, να στηθείτε από πίσω και εσείς υπομονετικά και να περιμένετε να δοκιμάσετε τις περίφημες αιγυπτιακές πίτες με μέλι, τυρί, ελιές και πιπεριές με συνοδεία αρωματικού τσαγιού. Και λίγο παρακάτω, στο ελληνικό περίπτερο του κυρίου Αγγελόπουλου, ρωτήστε να σας πούνε την τραγική ιστορία της εξαγωγής των εκλεκτών, αλλά ακόμα εξωφρενικά πανάκριβων, προϊόντων μας στις χώρες της Εσπερίας.

Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf

παναγιώτικο

Μάιος 2009. Φράγμα στην φυσική ροή των πραγμάτων. Η επεμβάσεις του ανθρώπινου παράγοντα δεν ανασυνθέτουν απλώς το περιβάλλον τοπίο, αλλά συχνά δημιουργούν ακόμα και σκηνές παραμυθώδεις. 

pessac

Νοέμβριος 2011. Επί προσωπικού στην Ακουϊτανία. Αναμνησιακή επίσκεψη, μετά δώδεκα έτη, στο village 2. Οι τρεις μήνες της κάτι σαν φοιτητικής ζωής μου παρέα με τα φαντάσματα των γιρονδίνικων νυχτών ακόμα επανέρχονται. 

σαλαμίνα

Σεπτέμβριος 2011. Σκουριάζοντας στον Σαρωνικό. Μια ημερήσια εκδρομή στο νησί-προάστιο της Αττικής μπορεί να πάρει διαστάσεις ταξιδιού στο χρόνο τόσο ανεξέλεγκτες, που να μην ξέρεις αν η φθορά αποτελεί σπουδαίο όνειδος ή άθλιο πανηγύρι.  

plazuela de las comendadoras

Στη σκιά της Dos de Mayo και των άλλων πολυσύχναστων και πολύβουων πλατειών της Malasaña, η Comendadoras είναι ένα από αυτά τα μαγεμένα μέρη, που κάθε μεγαλούπολη που σέβεται τον εαυτό της ξέρει καλά να κρύβει μέσα στα τσιμεντένια σπλάχνα της. Μια πλατεία που συγκεντρώνει όλα τα αρχετυπικά «πλατειακά» χαρακτηριστικά: ζευγάρια που ερωτοτροπούν ασύστολα, πιτσιρίκια που παίζουν κρυφτοκυνηγητό και μπάλα, γεροντάκια που ξορκίζουν το κακό συγκρίνοντας τις αναμνήσεις τους, οικόσιτα σκυλιά που παριστάνουν τα αδέσποτα, τρελοί που αγορεύουν στα παγκάκια. Και οι ένοικοι τριγύρω, ακροβολισμένοι στις χρωματιστές προσόψεις των σπιτιών, να παρακολουθούν την αιώνια παράσταση της ιερής τους καθημερινότητας.

Καθίστε στην terraza του διακριτικού café Moderno, ζητήστε να σας φέρουν, ανάλογα με την εποχή, έναν café solo ή έναν americano con hielo, πετάξτε τον τουριστικό σας οδηγό, αν είναι δυνατόν για μια στιγμή ξεχάστε την ταξιδιωτική σας ιδιότητα και δοκιμάστε να γίνετε ένα με το σκηνικό του και ίσως με το έργο! Μαντέψτε πως θα ήταν άραγε η ζωή σας, αν κατοικούσατε σε κάποιο από τα πανέμορφα μπαλκόνια που κρέμονται πάνω από τα κεφάλια σας και μη βιαστείτε καθόλου να επιστρέψετε στον κόσμο σας! Πιστέψτε με: στην Plazuela de las Comendadoras ο χρόνος πάντα αποκτά μια κάπως πιο υποκειμενική διάσταση, μέχρι που ενίοτε τελείως σταματάει. 

Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf

bordeaux

Νοέμβριος 2011. Νίκες στην Ακουΐτανία. Η επιστροφή, 12 χρόνια μετά, στον τόπο του πιο αγαπημένου εγκλήματος έχει αξία όταν γίνεται όχι με όρους παραγραφής, αλλά, αν όχι θριάμβου, τουλάχιστον δικαίωσης.

ερμούπολη

Μάρτιος 2007. Ταβάνι στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Η περίτεχνη οροφή του θεάτρου "Απόλλων" της Ερμούπολης ως σύμβολο προσανατολισμού μιας αστικής τάξης που βρίσκεται ακόμα σε πνευματική σύγχυση. 

liège

Μάιος 2010. Ο γρίφος στο παγκάκι. Το άγαλμα του διασημότερου Βέλγου και του αδιαφιλονίκητου σπουδαιότερου μαιτρ της ευρωπαϊκής αστυνομικής λογοτεχνίας προσποιείται ότι χαζεύει τους περαστικούς, ενώ ρίχνει καχύποπτες ματιές στην άκρια της πίπας του. 

victor horta

Ο βαρόνος Horta δεν υπήρξε μόνο ο πατριάρχης της Art Nouveau, αλλά και ο άνθρωπος που συνέδεσε περισσότερο από κάθε άλλον το όνομά του με την αρχιτεκτονική κληρονομιά της πόλης του. Προσωπικά, θεωρώ την οικία της οικογένειας Horta (Musée Horta/Hortamuseum), στο 25 της Rue Américaine, (στάση Horta) ως ένα από τα ομορφότερα και διδακτικότερα αξιοθέατα των Βρυξελλών. Ωστόσο, μπορείτε να θαυμάσετε το έργο του, απλώς και μόνο χαζεύοντας τις προσόψεις ενός μεγάλου αριθμού από κατασκευές του, που σήμερα είτε στεγάζουν μουσεία και ιδρύματα (Palais des Beaux–Arts), είτε αποτελούν ιδιωτικές κατοικίες (Hôtel Solvay), είτε έχουν δημιουργηθεί εξ αρχής με μνημειακό αυτοσκοπό (Pavilion of the Human Passions).

Καλός-χρυσός όμως ο Horta, αλλά φυσικά δεν είναι ο μόνος εκπρόσωπος του εν λόγω ρεύματος στην βελγική πρωτεύουσα. Οι Βρυξέλλες είναι ο παράδεισος της Art Nouveau και έργα πολλών άλλων αρχιτεκτόνων και διακοσμητών, Βέλγων και μη (Henry Clemens Van de Velde, Paul Hankar, Jules Brunfaut, Gustave Strauven, Gustave Saintenoy κ.α.) μπορείτε να συναντήσετε σχεδόν σε όλες τις γειτονιές της. Θα ξεχώριζα το Old England στην Quartier Royal, την οικία Saint-Cyr στην ηρεμιστική πλατεία Ambiorix και το ιστορικό ξενοδοχείο Métropole, όπου μπορείτε να πιείτε τον καφέ σας στο ίδιο τραπέζι όπου κάποτε καθόταν ο Albert Einstein και να αναλογιστείτε πόσο σχετικά είναι όλα τελικά σε αυτόν τον μάταιο κόσμο.

Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf

κέρκυρα

Δεκέμβριος 2006. Η πιο ιταλική από τις ελληνικές πόλεις προσπαθεί να μιμηθεί τις ξαδέρφες της από την απέναντι ακτή στο σχήμα και στα χρώματα τους. Η καθημερινότητα εδώ συναγωνίζεται σε ομορφιά την καθ' ημάς αργία. 

clermont-ferrand

Νοέμβριος 2011. Τα πάθη των αγαλμάτων. Μια νυχτερινή έφοδος στην ανυπεράσπιστη πρωτεύουσα της Auvergne φέρνει τους ταξιδιώτες αντιμέτωπους με τους άγρυπνα ένστικτα των πέτρινων φρουρών της. 

φίλιπποι

Ιούνιος 2011. Η πέτρινη ακουστική των ερειπίων. Η αρμονία που επιβάλει με την αυστηρή γεωμετρία του το αρχαίο μακεδονικό θέατρο λειτουργεί ως αντίδοτο στο αλλοπρόσαλλο της εποχής. Στα διαζώματά του κάποιος ζηλιάρης ψίθυρος πάντα παραμονεύει. 

gran via

Σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν υπάρχει μια τέτοια λεωφόρος που να σηματοδοτεί τόσα πολλά στην κοινωνική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, ακόμα και ερωτική ζωή των κατοίκων της, όπως η Gran Via. Η «Μεγάλη Οδός» δεν είναι απλώς μια κεντρική αρτηρία που –μαζί με τις προεκτάσεις της- ενώνει και διαιρεί ταυτόχρονα τη Μαδρίτη, μα και το μεγαλύτερο (σε έκταση) αξιοθέατο, ίσως το πιο εμβληματικό σήμα κατατεθέν αυτής της πόλης. Όποιος επιλέξει να την διασχίσει με τα πόδια, από την Calle de Alcalá έως την Plaza de España, και δεν ξοδέψει όλα του τα λεφτά στα μαγαζιά ή δεν παρασυρθεί σε άλλες «απολαύσεις», μπορεί να παρακολουθήσει μια ζωντανή και τρισδιάστατη ξενάγηση στην αρχιτεκτονική εξέλιξη του ισπανικού 20ου αιώνα. 

Edificio Metrópolis, Capitol, Telefónica, Callao Cinema, Edificio España, Palacio de la Prensa, είναι μόνο μερικά από τα σύγχρονα μνημεία όπου θα μπορούσε να σταθεί κανείς για να θαυμάσει το αρμονικό πάντρεμα του Μπαρόκ και της αραβικής κληρονομιάς με την Αρτ Ντεκό και τον Κυβισμό και να μαντέψει τις επιρροές των Ισπανών αρχιτεκτόνων και τα απωθημένα βεβαίως των χρηματοδοτών τους. Λίγο Manhattan, λίγο Broadway, μες στην καρδιά μιας μεγαλούπολης, που κατά τα λοιπά γουστάρει να μιμείται το Παρίσι. Κι όμως, μέσα από τις μιμήσεις και τις παράδοξες, σε πρώτη ανάγνωση, αισθητικές αναφορές προκύπτει ένα αποτέλεσμα πολύ μοναδικό και ως εκ θαύματος εν τέλει αρκούντως μαδριλένικο.

Περί οικοδομικών και άλλων ισπανικών απωθημένων γενικά σας παραπέμπω σχετικά στο «Σκηνές Κυνηγιού» του Rafael Chibres (εκδόσεις Άγρα).

Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf