Σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν υπάρχει μια τέτοια λεωφόρος που να σηματοδοτεί τόσα πολλά στην κοινωνική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, ακόμα και ερωτική ζωή των κατοίκων της, όπως η Gran Via. Η «Μεγάλη Οδός» δεν είναι απλώς μια κεντρική αρτηρία που –μαζί με τις προεκτάσεις της- ενώνει και διαιρεί ταυτόχρονα τη Μαδρίτη, μα και το μεγαλύτερο (σε έκταση) αξιοθέατο, ίσως το πιο εμβληματικό σήμα κατατεθέν αυτής της πόλης. Όποιος επιλέξει να την διασχίσει με τα πόδια, από την Calle de Alcalá έως την Plaza de España, και δεν ξοδέψει όλα του τα λεφτά στα μαγαζιά ή δεν παρασυρθεί σε άλλες «απολαύσεις», μπορεί να παρακολουθήσει μια ζωντανή και τρισδιάστατη ξενάγηση στην αρχιτεκτονική εξέλιξη του ισπανικού 20ου αιώνα.
Edificio Metrópolis, Capitol, Telefónica, Callao Cinema, Edificio España, Palacio de la Prensa, είναι μόνο μερικά από τα σύγχρονα μνημεία όπου θα μπορούσε να σταθεί κανείς για να θαυμάσει το αρμονικό πάντρεμα του Μπαρόκ και της αραβικής κληρονομιάς με την Αρτ Ντεκό και τον Κυβισμό και να μαντέψει τις επιρροές των Ισπανών αρχιτεκτόνων και τα απωθημένα βεβαίως των χρηματοδοτών τους. Λίγο Manhattan, λίγο Broadway, μες στην καρδιά μιας μεγαλούπολης, που κατά τα λοιπά γουστάρει να μιμείται το Παρίσι. Κι όμως, μέσα από τις μιμήσεις και τις παράδοξες, σε πρώτη ανάγνωση, αισθητικές αναφορές προκύπτει ένα αποτέλεσμα πολύ μοναδικό και ως εκ θαύματος εν τέλει αρκούντως μαδριλένικο.
Περί οικοδομικών και άλλων ισπανικών απωθημένων γενικά σας παραπέμπω σχετικά στο «Σκηνές Κυνηγιού» του Rafael Chibres (εκδόσεις Άγρα).
Απόσπασμα από το "Ανακάλυψε Περιπλανώμενος", Dreamtigers02 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/madrid_0.pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου