Μετά το Atomium το Δικαστικό Μέγαρο (στάση Louise) είναι το δεύτερο τουριστικό landmark της πόλης. Το κτηνώδες αυτό αρχιτεκτόνημα, που καταλαμβάνει έκταση μεγαλύτερη και από τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, είναι ιδιαίτερα χρήσιμο στον επισκέπτη των Βρυξελλών, αφού όντας ορατό σχεδόν από παντού, μπορεί να τον βοηθήσει να προσανατολιστεί είτε αυτός περιπλανιέται στο λαβύρινθο του ιστορικού κέντρου είτε έχει πραγματικά χαθεί στις άλλες γειτονιές. Πέρα από το μέγεθός του, ωστόσο, το Palais de Justice εξωτερικά δε νομίζω πως έχει κάτι άλλο θελκτικό να παρουσιάσει. Δεν ξέρω πόσο υπερήφανο έκανε, αυτός ο φλύαρος αχταρμάς αρχιτεκτονικών και διακοσμητικών ρυθμών, τον Λεοπόλδο τον Β’ που το παρήγγειλε, ελπίζω μόνο να μην προκαλεί περαιτέρω σύγχυση στους Βέλγους δικαστές, που εξακολουθούν να συνεδριάζουν εντός του κύτους του. Πάντως, από την χορταστική βεράντα που απλώνεται μπροστά του, με τα συνήθη μνημεία πεσόντων του Α’ Π.Π., μπορείτε να βγάλετε τις πανοραμικότερες φωτογραφίες ή να «καείτε» σε κάποια από τα υπαίθρια καλοκαιρινά πάρτυ- συναυλίες που διοργανώνονται εδώ.
Λίγα μέτρα παρακάτω, βαδίζοντας επί της οδού Grand Cerf, θα βρείτε στο δεξί σας χέρι την είσοδο του Passage Marguerite Yourcenar, που οδηγεί σε ένα μικρό, «συγκινητικό», όπως θα έλεγε μια φίλη, πάρκο. Μια «κρυφή αυλή του μυστηρίου», για την οποία λυπάμαι, αλλά δε μπορώ να πω περισσότερα.
Απόσπασμα από το "Σαν το Χασαπόσκυλο", Dreamtigers05 http://www.yannisadamis.com/sites/default/files/free_ebooks/xasaposkilo.pdf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου